Wanneer ik éénmalig en zeer voorzichtig eens in mijn hoofd laat zien.
Een hersenspinsel dat ik vorige week donderdag even neerpende omdat ik het zelf erg moeilijk had. Want ja hoor, ook hier laten de maatregelen de sporen na.
“Eerlijkheid gebied ons te zeggen dat het gisteren een K*Tdag was. Het besef van ontnomen vrijheid sijpelde ineens met liters door. Niet alleen bij mij als mama, maar ook Oona had er enorm veel last van. Wat dubbelop gaat in je gevoel van mama-zijn. Want hoe graag we alles duidelijk uitleggen, hoe graag we onze kinderen willen beschermen, dit is iets dat boven ons petje gaat. En als ik over “boven ons petje” spreek kan ik alleen maar denken aan grenzen die van elke persoon op aarde de komende weken bereikt zullen worden.
Mogen wij blij zijn dat wij draagkrachtige ouders zijn, die kunnen steunen op context (nu iets minder), kinderen die goed ontwikkelen (weliswaar met hun eigen issues), … Maar wat met kids die het niet zo goed hebben, wat met ouders waarvan al langer de draagkracht bereikt werd. Ik, als moeder en als therapeut, maak me dan ook ontzettend veel zorgen om het “hierna”. Deze periode is een voedingsbodem voor angst-problematieken, controlegedrag en het figuurlijk overlopen van emmertjes. Niet alleen voor kinderen en ouders die al wel vaker voor obstakels werden gezet, maar voor elk van ons. We gaan momenteel in deze maatschappij voor het (medisch) redden van zoveel mogelijk groepen, maar wat met de groep die niet lichamelijk ziek zijn. Brandjes blussen via videochat of crisisgesprekken doen om toch maar een beetje hulp te zijn voor de jongeren die hier normaal wekelijks komen. Niet omdat ze het hier gezellig vinden, maar omdat ze er zoveel nood aan hebben. Ohja… en dat doen we dan met op de achtergrond een nogal luidruchtige peuter en kleuter. De kwaliteit van het gesprek is dan soms ook ver te zoeken. Maar alles voor #zorgvoorelkaar, niet alleen op medisch vlak maar meer dan ooit voor het mentale welzijn van kinderen en jongeren.”
Een week verder en ook hier gaat het met ups and downs. Mijn bezorgdheid en mijn verwondering groeit dagelijks.
Verwondering voor alle mama’s en papa’s die het onderste uit de kan halen en het beste van zichzelf geven. Op welke manier dan ook. Maar met een klein hartje door de toenemende crisistelefoontjes. Laten we op een andere manier #zorgenvoorelkaar. Ventileer, creëer en verbind… zonder druk, zonder oordel, maar met heel veel liefde ❤️ voor elkaar!
Liefs, Daike
