‘Mama, ik voel me zo alleen’, did me do this!
(Oona, 5 jaar)
Mijn hart in duizend stukjes.
Dat ze nadien als een blok in slaap viel, gaf me de bevestiging. Onze dochter wordt emotioneel helemaal uitgeput door de coronacrisis. De slapeloze nacht die er op volgde, maakte duidelijk dat ik het van me moest afschrijven.
Liefste allen,
Want ik schrijf dit niet alleen aan onze hardwerkende regering of expertenteam,
Maar nog veel meer aan de hardwerkende ouders.
Wat worden wij hier op de proef gesteld. Ik kan alleen maar spreken voor “mijn doelgroep”, ouders van jonge kinderen. Wij zijn OP. En niet alleen wij, ook onze kinderen.
De zin die gisterenavond werd uitgesproken ging door merg en been. Tranen in mijn ogen. Ik slikte ze snel weer door, omdat ik haar niet het gevoel wilde geven dat ze mij droevig maakte. Slapend liet ik ze naast me op de zetel liggen, gewoon om zeker te zijn dat ze niet alleen was. Want welke moeder wil haar kind dat gevoel geven.
Deze ontnuchtering schoot me recht in een overlevingsmechanisme, want ik moest iets doen voor haar. Maar wat kon ik doen? Alles ligt zo buiten mijn bereik.
Dit schrijven lijk ik te moeten doen, of beter gezegd, te willen doen. Om haar te laten zien of te laten voelen dat ik er alles aan wil doen om er te zijn voor haar.
Ik wil vechten en strijden, maar vechten en strijden voor het juiste. Wij werden (enkele weken geleden) opgedragen om te vechten tegen een virus. En wat doen we dat goed! Dagelijks zie ik dalende cijfers en afgevlakte curves. Toch heb ik mijn bedenkingen… zijn we misschien eigenhandig een ander virus aan het creëren? Beste regering, beste experten… Een virus dat nog veel minder zichtbaar is dan het corona-virus. Eentje dat niet terug te vinden is in het bloed en dat nog veel minder op te sporen is door andere tests. Eentje dat sluimert in het hoofd en in het hart. In het hoofd en het hart van misschien wel de meest kwetsbaren onder ons, jonge kinderen. Een virus dat niet duidelijk wordt door een hoestje of een verhoging van lichaamstemperatuur. Eentje dat misschien heel veel ouders niet eens opmerken.
Het zit daar, sluimert en groeit tot het niet genoeg plaats meer heeft. Dat is wanneer kinderen zeggen “Mama, mijn hoofd zit zo vol”.
…
We zijn er in geslaagd om het vooropgestelde doel van de experten te bereiken, “We have flattened the curve”. Fier op onszelf! En we worden beloond! Want ja hoor, 4 mei mogen we allemaal terug gaan werken. Voor sommigen zal dit goed doen, maar niet voor onze kinderen. Onze kleuters zullen naar een chaotische schoolopvang moeten, waar niet duidelijk van is hoe hij geregeld zal worden. Daar wordt het virusje in ons hoofd nog wat meer aangewakkerd en gevoed, tot het ontploft. Tot je kind ontploft.
Daar zit je dan met je kind gebroken in 1001 stukjes. Hoe begin je aan die puzzel en hoeveel lijm hebben we hier voor nodig? Om nog maar te zwijgen over mama’s en papa’s die eigenlijk geen energie hebben om aan deze puzzel te beginnen.
Dat zijn de momenten dat mensen aankloppen bij psychische hulpverlening. Een piek die onze regering voorspelt, maar weinig ‘plan van aanpak’ voor voorziet. Hier wordt niet gedacht aan een “Flatten the curve”, hier zal het gewoon zijn… “Schuif maar achteraan aan de rij’, zoals in de Aldi of de Delhaize.
Bij deze rij zal het jammer genoeg wat langer duren dan max. een uurtje. Want er zijn nog 300 wachtenden voor je. Wachtlijsten van de geestelijke gezondheidszorg zijn al eindeloos, dus misschien hebben we in 2022 wel een plaatsje voor de corona-piek.
…
Even dacht ik dat onze regering het begrepen had. Laten we de scholen terug openen. Een kleine euforie doorheen mijn lijf, maar deze werd meteen terug gekatapulteerd. Niets te euforie. “Enkel de noodzakelijke jaren, waarin de essentiële leerstof gegeven wordt.” Meent u dit, meneer Weyts? Meent u oprecht dat u kinderen na 10 weken lockdown, geïsoleerd van vrienden en familie naar school gaat sturen voor essentiële leerstof? Denkt u echt dat kinderen en jongeren hier klaar voor zijn? Zonder wat te acclimatiseren, zonder enige vorm van sociaal-emotionele begeleiding?
Ik weet niet of u het helemaal begrepen hebt, of ooit al eens een kind op de schoolbanken heeft geobserveerd? Maar u mag er zeker van zijn dat wanneer een kind emotioneel zich niet helemaal goed voelt er weinig essentiële leerstof zal opgenomen worden. Wij noemen zoiets een emotionele blokkade. Dit is wanneer uw brein zich letterlijk afsluit van alle informatie die op zich afkomt om te kunnen overleven.
Ik spreek niet voor alle kinderen en jongeren, maar ik ben er zeker van dat er verschillende kinderen in de klas weinig aandacht gaan hebben voor het nieuwe lettertje dat ze vandaag gaan leren lezen of schrijven. Denk hierbij vooral aan de absurd stijgende cijfers van het huiselijke geweld!
Begrijp me niet verkeerd, het zal een moeilijke puzzel zijn, ik zit niet op uw of jullie stoel. Iedereen strijdt voor zijn deel en discipline. Het is dan ook jammer dat ik binnen het expertenteam geen psycholoog of kinderrechtencommisaris aan het woord zie komen. Maar hier gaat het niet om een strijd, het gaat om gezond boerenverstand. En dan denk ik dat welzijn nog steeds primeert boven welvaart.
Dus liefste regering, experten
En nog veel meer liefste ouders en kinderen.
Wat zijn die laatstgenoemden de helden in dit verhaal. Wat zijn jullie degenen die hard strijden, niet voor de cijfers of de extra premies. Gewoon om ons hoofd boven water te houden en te blijven zwemmen.
